بعضی روزها در تاریخ ما هست که هیچ وقت از یاد من نمیره...تاریخی که من به چشم خود دیدم، نه اونی که توی کتابها خوندم..روز آزاد سازی خرمشهر یکی از اون روزهاست....اون گریه های شوق را خوب به یاد میارم...صدای بوق ماشینها و چهره آدمهای غریب و آشنایی که اشک از چشمانشون جاری بود...اون روز اولین باری بود که من فهمیدم آدمها از خوشحالی هم گریه میکنند
پاینده باشی ایران
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر