باران

شلال باران بر پنجره میکوبد ... بر پوسته عشقی که مدتها در دل پرورانده ام مینگرم...لمسش میکنم...میبویمش... چه قدر غریبه است... روبرمیگردانم تا آرام گیرد کودک درونم ... دلم اما این بار از رفتن و نماندنش پر اضطراب و خالی نیست... گویی مرا هراسی ازدوباره گشتن و تنها ماندن نیست... دلم گرم است...وجودم پر شده... چه حس بودنی... چه عشقی ...چه حس ماندنی... دیگر نه تو و نه هیچ طوفانی مرا نمیتواند به دست تنهایی بسپارد... آرام، تا که دلت نشکند ولی تو را به دست باد میسپارم