1001 شب از حصر میر حسین و رهنورد و کروبی می گذرد.
دل نگرانی، دلتنگی، عذاب وجدان، حس سنگینی ظلم، بی عدالتی همه اینها مدام در پس ذهن و روان من می چرخند و گاه بغض میشه میاد به چشمام.
قبول مسئولیت کردیم که امیدوار بمانیم، قبول مسئولیت کردیم که خردورزی کنیم و ...
همه این ها قبول ولی من آرزویی دارم
آرزوی اینکه دلم آرام باشه از آرامش ایران
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر