یکشنبه، خرداد ۱۰، ۱۳۸۸

مست تو


بی قراری ميکنی...آهسته و دم و دقيقه حرف از آواز ناخوشايند نبودن و رفتن ميزنی...به هر دليل بی دليلی تا فرسنگ ها فاصله ميگيری...و من حيران نگاهت ميکنم... درمانت را ميدانم ولی دردت ريشه در سالها دارد ،آن روزها که آزاده، که من، نبودم...و من امروز ميراث دار آن همه درد شده ام... صبوری ميکنم...گاها رهايت ميکنم که آسوده باشی و گاها آغوش ميگشايم که بودنم را باور کنی... ولی گويا من به اين ميکده دير رسيده ام... ساقی خسته و پژمرده است
روح و روانت را مورچه ها گزيده اند... مست و عاشق به گوشه اي می ايستم ، نگاهت ميکنم
اميدی نيست ... کوله ام را بر دوش ميزنم و راهی کوچه پس کوچه های خيالم ميشوم

سه‌شنبه، خرداد ۰۵، ۱۳۸۸

آغوش

آسمان درهم و برهم است...دخترک دلش را و اشکش را از میان خاطرات دیده و ندیده جمع میکند و به زیر باران میبرد...ببار باران، ببار...شاید هنوز کودک است دلش... امنیت وگرمای آغوش بی شرط و شروط پدر دیگر تکرارپذیر نیست...کفش از پا در بیار و چشمانت را ببند... زیر باران رو و باور کن تمام آنچه که برای اثباتش میکوشی رویای بیش نیست... رهایم کنید
خسته ام

دوشنبه، خرداد ۰۴، ۱۳۸۸

حجم خالی


توی تاريکی دنبال دگمه های کيبرد ميگردم
دلم خاليست...انگار که سالهاست خاليست
اصراری نيست...باور کن...من به حجم خالی لحظه هايم خو گرفته ام
از همان روز که کيف قرمز را بر شانه هايم انداختم و از پله های برقی مهر آباد بالا رفتم
به الفبای اين ساز آشنای تنهايی آشنا شدم
حالا از آن روز سال ها ميگذرد...آسوده باش عشقم

یکشنبه، خرداد ۰۳، ۱۳۸۸

خرمشهر

بعضی روزها در تاریخ ما هست که هیچ وقت از یاد من نمیره...تاریخی که من به چشم خود دیدم، نه اونی که توی کتابها خوندم..روز آزاد سازی خرمشهر یکی از اون روزهاست....اون گریه های شوق را خوب به یاد میارم...صدای بوق ماشینها و چهره آدمهای غریب و آشنایی که اشک از چشمانشون جاری بود...اون روز اولین باری بود که من فهمیدم آدمها از خوشحالی هم گریه میکنند
پاینده باشی ایران

پنجشنبه، اردیبهشت ۳۱، ۱۳۸۸

خاکستری


هيچ وقت به اندازه اين روزها از انتخابات خسته و آشفته نبودم...امروز ياد خيلی وقت پيش افتادم...دانشکده علوم اداری دانشگاه شهيد بهشتی، ترم دوم....چه قدر حالم از فضای مريض دانشگاه اون روزها بد بود...خفقان بود و نگاههای مریض...اولين شعله های حرف و سخن و عوض شدن چهره انجمن اسلامی در زمان انتخابات خاتمی و بعدش رخ داد... اسم نميارم ولی امروز ياد خيلی چيزها اقتاده بودم...ياد اون بحث های طولانی در زمان انتخابات ...ياد گفتمان هايی که ميذاشتيم، کی يادشه که با چه ذوق و شوقی اجازه برگزاريش و گرفتيم ولی به بار سوم نکشيد که بسيج دم کلاس 238 اييستاد و گفت تعطيلِ...هنوز قيافه کريهش يادمه...اگه پسر بودم حتما ميزدمش. بگذريم که به آقای ايکس هم متلک انداختم که اين آقا يک سوم شماست!!! يادم اومد اون روزی که برای اولين تجمع رفته بوديم و چماق به دست ها اومدن، زدند و رفتند، فرداش آقای ايکس با هاله کبودی که دور چشمهاش بود فيلم روز قبل را توی بزرگترین کلاس دانشگاه به نمایش گذاشتند...و همه شعار ميدادند...و همه محکوم ميکردند...يادم اومد اون کلاس انقلاب و ريشه های آن را...يادته آقای ايکس، من از اين طرف و تو از اون طرف کلاس چه بحث اساسی ميکرديم که به اون استاد ابله بفهمونيم که ولايت مطلقه معنی نداره... يادم نيست که اگه اون به حرفهامون راضی ميشد آيا من و تو اون چيزی را که ميخواستيم به دست آورده بوديم!؟!؟! حالا من يه گوشه اين دنيام و تو هم گوشه ديگه، و من مطمينم اون جاش تو ايران از من و تو بهتره...ديدی آخرش گذاشتيم و اومديم و بی خونه شذیم!!! ياد اون روزها افتاده بودم که صبح شنبه سخنان حسنی را که توی روزنامه بهار بود هايلايت ميکرديم و ميزديم توی برد!!! چه قدر ساده شاد ميشديم و فکر ميکرديم دارم کم کم نفس ميکشيم...ياد اون روز که سيزده تا روزنامه را با هم بستند و من تنها کاری که تونستم بکنم پاره کردن روزنامه کيهان از توی برد بسيج بود...ولی باز هم دلم آروم نشد... ياد هيجده تير که تا سه روز سکوت تلخی به باور هام نشسته بود... اون روز ها ديگه روز های دل کندن من بود
هوای دل من این روزها خیلی خاکستری...اصلا نمیتونم توی کلامم بگنجونم که دل گرفتگیم از کجا شروع شده و چه قدر کوچه و پس کوچه داره

یکشنبه، اردیبهشت ۲۷، ۱۳۸۸

سبز، آبی


صفحه فيس بوک من و خيلی ها اين روز ها پر شده از رنگ های سبز و آبی
آقا ، خانوم عزيز ميشه کمی اون طرف تر بياستيد...دوست ندارم رنگی بشم
...

ما اصلا ملت عجيبی نيستيم... ما هم مثل همه جای ديگه دنيا سياست مدار هايی داريم که اندک دغدغه آنها حال و روز مردم است...و سياست يعنی رنگ...آبی، قرمز، سبز


تو هم این روزها آبی باش ... آنها که امروز دست به سینه نشستند و پرده کرکره آبی بر صورت و هیکل و آسمان خود کشیدند اکثرا همان هایی هستند که اگر همه سکوت کنیم و بار دیگه این بلای آسمانی با هاله نورانی بر سرمون نزول کنه، قلم بر میدارند و توفنده و کوبنده بر هر حرکت و کلام او میتازند، و اینجاست که من دقیقا نمیفهمم که سکوت و آبی شدن امروزشون آیا بیشتر به خاطر این نیست که رای ندادن انگاری که این روزها مد جامعه پیشرفته و فرهیخته و متفکر و انقلابی شده..و گویا اگر حتی بی رنگ بمانند انگشت های پر سوال به سمتشون دراز میشه.... ولی عزیزِ هموطنِ من، این تفکر آبی همه جای دنیا هست، در همین خاک غریبی هم که من در آن سکنی دارم خیلی ها بر همین رویه اند... پس برتو هم حرجی نیست

من صورتم را سبز و آبی و صورتی نمیکنم، ولی رای میدم و با این اعتراض احساساتی و بدون سیستم بسیار مخالفم
.....

ولی من اين روز ها سخت عاشق رنگ نارنجی شدم مثل همون روز ها که عاشق تو بودم

شنبه، اردیبهشت ۲۶، ۱۳۸۸

زیارت


امروز وقتی تو جاده داشتم آهنگ گوگوش را گوش ميدادم که ميخوند "راهی شدم زيارت..."دلم گرفت ... دلم گرفت که من حس و باور مذهبی ام را گويا برای هميشه از دست دادم...راستش يادم نمياد اگه هيچ وقت اين حس و داشته بودم يا نه...ولی امروز دلم خواست که ميتونستم برم يه جايی و سر بر يه ضريهی بزارم و های های گريه کنم تا تمام غصه هام و دل شکستگی هام را بريزم بيرون و آروم بشم

شنبه، اردیبهشت ۱۹، ۱۳۸۸

دخترک


ديشب خواب ديدم که دختر بابام که بسيار زيبا بود مرده... وای که ديدن حال آشفته بابا اصلاً در توان من نيست... دخترک که بسيار زيبا بود را بر روی تختی گذاشتيم...و با او که آرام خوابيده بود خداحافظی کرديم... ولی بعد از اندک زمانی، دخترک زنده شده بود... ولی سرد و بی احساس بود
نميدونم چرا ولی خواب ترسناکی بود... همه چیز را از دخترک گرفته بودند و به او زندگی را باز گردانده بودند... نه ميخنديد...نه گريه ميکرد، نه دوست داشت و نه نگاه مهربانی به سویش میچرخید
در تمام اين خواب کسی با من حرف نميزد...کسی مرا نميديد... کسی اون دخترک را هم صدا نميزد... دخترک خواب من آزاده بود

دوشنبه، اردیبهشت ۱۴، ۱۳۸۸

دامن کشان ساقی ميخواران

دامن کشان ساقی ميخواران از کنار ياران مست و گيسو افشان ميگريزد
...
توی ترافیک نشستیم این آهنگ زمزمه میکنه قلبم داره تیر میکشه ...چه سوز و صدایی ...میدونستم هفته دیگه این موقع فرسنگها دورم... بغضمُ قورت میدم... فقط میخواستم اون لحظه ها رو ثبت کنم حتی صدا و بوی ترافیک...قیافه راننده ماشین بغلی...موتوری که از دو میلیمتری آیینه تو زبردستانه فرمون میده و البته تو که با چشمهای تیزت حواست به همه چیز هست ...گاز، کلاج، ترمز، سیگار...دلم میخواست که همه چیز یه شکل دیگه بود ولی .....خوب یادمه که به هیچ چیز فکر نکردم دیگه ... فقط اون لحظه ها رو ثبت کردم... ساعتی بعد تندی الکل غم را برای ساعاتی از دلم برد
آره دلم برای چراغهای خیابون سهروردی هم تنگ شده......ولی تو و اون روز خاطره ای خیلی دورید امروز...خیلی دور

یکشنبه، اردیبهشت ۱۳، ۱۳۸۸

اسب وحشی


تو همان اسب وحشی صحرا ها باش
........
ديشب که خزيدم توی تختم داشتم با خودم ، خودم را مرور ميکردم...آخه من عاشق اين کارم
........
وقتی که بی پروا فکر ميکنم ميبينم که از جسم آدمها برای آدمی گاها حتی خاطره ای هم به جا نميمونه و شايد تنها چیزی که همیشه میمونه يک بوی آشناست که ياد آور اون لحظه هاست
پس صاحب جسم آدمی شدن، شوخی بیش نیست
ولی من اين روزها عاشق شور و شوق اون لحظه هايی شدم که يکی ميتونه بی پروا خودش باشه و من بتونم مختصات و حجم روحش را حس کنم و رها از"کی" و "کجا" ها و تمام این سوالها دوستش داشته باشم
دوستش داشته باشم و از کشف پيچ و خم های ذهنش لذت ببرم ... و دغدغه ام اين نباشه که کجا بود؟ که حجم جسمش در کدام فضا پیچید و گردید و آمد

مهمان روح وحشی و سرکش کسی باشی که مثل اسب وحشی بی زين و آزاد و رها زندگی ميکنه

جمعه، اردیبهشت ۱۱، ۱۳۸۸

اعدام

صبح وقتی صفحه فیس بوکم را باز کردم،شبیه برگه سیاه ترحیم بود، به امید شایعه بودن خبر روی چند تا لینک کلیک کردم...با خوندن خبر های مشابه تمام تنم یخ کرد و شقیقه هام تیر کشید وخیلی زودی راضی شدم که این خبرتلخ شایعه نیست و دل آرا اعدام شد...من شاید نه مثل خیلی ها، اول می خوام همدردی کنم با خوانواده ای که جنازه پاره پاره مادرشون را از زیر دست این دو جنایت کارتحویل گرفتند و به خاک سپردند...من قبول ندارم که دل آرا یه دختر بچه بی گناه بود که روح لطیفی داشت و نقاش بی گناهی بود...او یا قاتل و یا همدست قاتل به هر حال مجرم بود. ولی من با تمام وجودم با اعدام مخالفم و با سنگسار مخالفتر...ای کاش سیستم قضایی ما اونقدر ماهر بود که اول میتونست قاتل را شناسایی کنه...ولی مثل همه چرخ های لنگ ایران این یکی هم بدجور میلنگه... دلم سخت گرفته
انگار که تا آدمی هست جنایت هم هست...ولی جواب جنایت،جنایت نیست